Zo... het is weer effe geleden sinds mijn laatste verhaaltje.
Jammer genoeg hebben ze niet zo snel internet daar boven op de berg
Ja je leest het goed ze hebben daar gewoon internet lol

Ik heb nu de eerste trekkings ronde erop zitten.
In een 3.5 week heb ik echt briljanten dingen gezien :)
Maar ik zal bij het begin beginnen...
Alvast mijn excuses voor deze lange blog hehe

De busrit naar Besis Sahar was interesant.
Een combinatie van grappig/dood eng.
In totaal duurde de busrit 8 uurtjes maar tijdens die 8 uur heb ik wel twee hele belangrijke dingen geleerd.

1. Nepalezen op de weg zijn echt totaal gestoord. De mensen rijden hier overwegend links op de weg maar eigenlijk gaat alles dwars door elkaar. Moterrijders scheuren om de, voor hun, te langzaam rijdende bussen heen terwijl er toch echt een aantal tegenliggers aankomen. Deze tegenliggers moet vervolgens, met niet al te best klinkende remmen en flink getoeter, tot stilstand komen om een ongeluk te voorkomen. Dit alles speelt zich af op een 'weg' van aantal metertjes breed, met aan eenkant een toch wel erg steile afgrond.

2. Nepalese/indiaanse muziek is om gek van te worden! Hiermee bedoel ik niet de rustig klooster mantra muziek maar de 'hippere' lokale muziek. Deze muziek is eigenlijk altijd een combinatie van een hoog half schreeuwende scherpe vrouwen en of mannen stem met een paar trommels/bellen op de achtergrond.De eerste 2 uur is het nog wel oke maar naar 8 uur word je echt gillend gek. Elke nummer duurd ook iets van 30min ofzo en alles lijkt op elkaar.

Na deze bijzondere ervaring kon het lopen dan toch wel echt beginnen :)
Onderweg had ik toch snel een klein dagboekje gekocht om alles in bij te houden.
Wees gerust dit ga ik niet allemaal overtypen, ik zal een korte samenvatting geven.

De Annapurna circuit is echt een super gave trek.
Ongeveer de eerste twee weken ben je alleen maar aan het klimmen.

Besis sahar ligt op ongeveer 800m en het hoogste punt de Thorung la pass ligt op ongeveer 5400m. Op 5000m zit ongeveer 50% van de hoeveelheid zuurstof dan in ons lage nederland. Het is dus belangrijk dat je je lichaam de tijd geeft om zich aan te passen.De eerste paar dagen is dat nog niet zo probleem. Tot aan Manang (3600m) kan je gewoon rustig doorlopen. Daarna moet je wat korte dagen inlassen om aan de hoogte te wennen.

Het mooie van de annapurna circuit is dat je steeds door een ander landschap loopt. De eerste paar dagen lopen je wat meer begroeide/bewoonde gebieden. Elke dag loop je wel door een aantal dorpjes waar mensen gewoon wonen. Mensen zijn hier heel aardig en helpen je vaak met de goede weg vinden en alles. Naarmate je wat hoger komt worden de aantal dorpjes dat je per dag tegen komt kleiner. Het gaat zich dan meer concentreren. Dit zet zich eigenlijk steeds door naarmate je hoger komt (en omgkeerde zodra je weer inde lagere gebieden komt).

Tot aan Manang was het eigenlijk gewoon elke dag lekker lopen. Normaal gesproken nemen mensen een rustdag in Manang om daarna door te lopen. Na beraad bij lokale info punt besloot ik een kleine detour te maken naar Tilicho lake (4950m). Dit is het hoogste meer van de wereld (of iets in die trand). Om daar te komen moest ik eerst van Manang naar Khangsar lopen (3700m) en dan naar Tilicho bascamp (4100m). Om vervolgens van daar naar het meer te gaan en weer terug. De weg naar Khangsar was om het mooi te zeggen interessant.....
Normaal kost het maar 2 uurtjes om van Manang naar Khangsar te lopen. Maar helaas gold dat niet voor mij (5 uurtjes). De kaart die ik van het gebied heb is helaas al wat ouder (lees 1997). Voor de normale route is dit geen probleem maar voor deze dag was het een beetje onhandig. De route die ik wou nemen (bleek achteraf) werd al een tijdje niet meer gebruikt. Resultaat was dat ik tot mijn middel en sneeuw op een iets van 45 graden helling omhoog aan het klimmen was. Ik kon aan de overkant van de vallei de nieuwe route zien liggen. Zat alleen een rivier tussen hehe. Toen besloten om maar weer af te dalen.... Bij de rivier heb ik mijn schoenen uit gedaan om zo door de sneeuw / water de rivier overgestoken. Lekker zo tot je knieen in snel stromende ijskoud water haha. Maar ik was in ieder geval aan de overkant met droge schoenen :D. Toen snel omhoog geklommen en een warm geust house opgezocht :D
De volgende dag ben ik met (zo bleek later) de eigenaar van Tilicho basecamp naar boven gelopen. Dat is de enige lodge daarboven en hij ging die dag voor het eerste open :D was dus de enige/eerste daarboven. Uitzichten waren echt prachtig!! De dag erna naar Tilicho lake geklomen. Dit was zwar dag aangezien je van 4100m naar 5050m moet klimmen. Zeker omdat je nog niet goed gewend bent aan de hoogte was vooral het laatste stuk heel zwaar. Het hielp ook zeker niet dat laatste 1.5 uur je in sneeuw loopt tot je knieen. En omdat ik de eerste was mocht ik lekker door de verse sneeuw heen ploeteren. Helemaal kapot kwam ik aan bij tilicho lake. Maar het was het zeker waard! Het meer is helemaal bevroren en wit en dat in combinatie met de great barrier (groot massive van bergen allemaal 7000m+) is onbeschrijfelijk.Daarna was het weer afdalen naar Tilicho basacamp en de volgende dag terug via Khangsar de main route weer op.

De weg verder omhoog ging goed. Ik had wel iets verkeerd gegeten in Tilicho bascamp waardoor ik aantal dagen flink wat tijd op de wc moest doorbrenegn. Maar buiten dat ging het lopen nog lekker. Dankzij mijn uitstap naar het meer ging de oversteek van de pass eigenlijk heel soepel. Weinig problemen met de hoogte.....
De thorung la pass (5400m) was mooi! Niet zo mooi als bij het meer maar toch zeker een aantal fotos waard :D.Vanaf daar was het eigenlijk alleen maar naar beneden. Onderweg een paar hele mooi dorpjes tegen gekomen (Muktinath / Kagbeni / Marpha).

Veel mensen stoppen de trek in Jomson en nemen daar de bus tatopani of verder. Gelukkig zijn er een aantal nieuwe routes geopend aan de andere kant van de rivier die deze weg omzeilen. Ik kon dus gelukkig rustig (door)lopen :D. De omgeving was heel anders deze dagen. Vooral net na de pass is het allemaal net een grote dore woestijn. Door het Annapurna massief kan de monsoen hier niet komen en valt er dus zo goed als geen regen. Super! :)

Omdat het lopen allemaal wel lekker ging besloot ik de na de Annapurna circuit trek meteen door te lopen en de Annapurna sanctuary trek te doen. Deze trek loopt helemaal tot Annapurna Basecamp. Om daar te komen moest ik van Tatopani naar Ghoropani lopen. Dit was denk ik een van de meest aparte dagen vande trek. Dit stuk loopt je door een jungle! Echt super... Heel heel anders dan dat je de rest van de trek. Leuk om zo af en toe een aapje aan de boom te zien hangen als je ergens aan het luchen bent :)

De trek naar Annapurna basecamp was heel anders dan de circuit trek. Het was er een stuk drukker maar ook het soort mensen was heel anders. Af en toe moest ik echt heel hard lachen hoor als er weer een gids letterlijk het handje van een toerist vasthield omdat die een simpel bruggetje/stroompje/sneeuwveld over moest steken. De glimlach van de gids als ik voorbij liep zei vaak al genoeg hahaha.

Tijdens heel de trek sliep ik in lokale hotels/guist houses. Het woord hotel is beetje overdreven als je bedenkt dat je soms gewoon door de kierenin je kamer de stereen kan zien :D Maar gelukkig was het eigenlijk altijd wel comfortable. Eten was eigenlijk heel simpel. Ze eten hier elke dag (2x) Dal Bhat, rijst + curry + groeten + linzen soep. Ik denk dat ik van de 24 dagen er toch zeker wel 22 dagen Dal bhat gegeten heb :D Heerlijk. Grootste voordeel is dat je gewoon altijd meer krijgt tot je vol zit :D! Kortom de perfecte maaltijd voor mij!!!

Na 24 dagen trekken vond ik het wel effe genoeg en besloot ik naar pokhara te gaan. Weer met de lokale comfortabele bus. Dit keer werd mijn echter duidelijk dat het roekeloze verkeer hier ook zo zijn gevolgen kan hebben. Na 15 min rijden passeerde we bus die op zijn kant lag. Lijkt me toch niet de bedoeling...??? Half uurtje later kwamen we bij een plek aan waar echt net een ongeluk was gebeurt. Een moterrijder was tegen een jeep aangeknalt. Beide lagen aan de zeikant van de weg... Beelde die ik toen gezien heb ga ik maar niet hier beschrijven. Komt er op neer dat de moterijder het ongeluk niet overleeft heeft en niet veel meer van hem over was.Gelukkig kwam ik zelf wel heelhuids aan in pokhara :)

Tijdens de trek heb ik veel mensen leren kennen. Meestal liep je het grote deel van de dag lekker rustig alleen en in de avond was er eigenlijk altijd wel een groep mensen waar ik bij ging zitten. Denk dat ik van alle 24 nachten er maar 3 alleen heb gezeten (2 ervan in tilicho basecamp). Zeker op het eind van de trek kwam ik bijna elke dag wel weer iemand anders bekends tegen. Grappig om te zien hoe makkelijk dat gaat. Gisteren avond in pokhara kwam ik weer een groepje bekende tegen. Zijn ergens met grote groep wat gaan eten (ze kende daar weer iemand die voor ons zou koken) Heel leuk en gezellig allemaal!

Nu paar daagjes in pokhara effe bij eten en uitrusten. Daarna ga ik wss naar Lumbini (geboorte plaatse van budha) en daarna naar Chitwan olifanten rijden haha. Maar nu eerste effe foto's backup maken (dat gaat echt een paar uur duren ben ik bang), iedereen mailen, blog update enz.... :D

Groetjes vanuit prachtig nepal!!!!