Na lang wachten en sparen ging het dan nu echt beginnen.
De beklimming van de Mera peak!
Eigenlijk was dit de reden dat ik op reis wilde.
Een hoge berg beklimmen in de Himalaya.
Met zijn 6476m (wikipedia :D) is de Mera peak zeker een hoge berg.
Naja hier in Nepal noemen ze alles onder de 6000m heuvels dus volgens hun standaarden is de Mera peak net een bergje hehe.

Het avontuur begon eigenlijk al voordat ik uit kathmandu vertrokken was.
In de laatste informatie die ik gekregen had stond alleen dat ik op 15 april vertrok.
Maar meer dan dat wist ik ook echt niet.
Uiteindelijk, na wat gemail was mij vertelt dat ik de dag voor vertrek om 9:30 een info vergadering had in het summit hotel. Ik daar gezellig heen... maar om 10:30 nog steeds niks. Begon toen toch wel een klein beetje zenuwachtig te worden... Dus maar wat mensen aangesproken maar niemand wist iets. Gelukkig hoorde mijn toekomstige tochtgenoot Danielle me! De info vergadering was verzet naar 17:00 (handigggg). Maar ik was al lang blij dat ik wat meer wist.

De volgende dag vlogen we om 6:15 naar Lukla. Het vliegveld van Lukla is een van de gevaarlijkste vliegvelden van de wereld. Door de wind gebeuren hier heel veel ongelukken (maar daar over meer aan het einde van het verhaal). Om de wind voor te zijn vlogen we dus zo vroeg.
Na een mooie vlucht door de bergen werden we in Lukla opgewacht door onze gids (Fu lopsang). In totaal hadden we 11 man die ons (mij, Rendie en Danillie) de top op gingen helpen (5 dragers / 1kok / 1 klim sherpa / 3 keuken hulpen / 1 gids). Een flink aantal man dus.

De eerste paar dagen waren lekker rustig. Niks speciaals aan. Gewoon 4/5 uurtjes lopen, lekker veel eten, beetje hartenjagen. Lekker relax dus! Na een dag of 5 werd het allemaal iets 'zwaarder'. Naja de term zwaar is nog steeds een flinke overstatement. Maar het pad werd in ieder geval wat leuker en de echte bergen kwamen ook al in zicht. Langzaam maar zeker kwamen we steeds hoger.
De Mera peak is technisch gezien geen moeilijke berg. Wat het lastig maakt is de hoogte. Onderweg hebben we dus meerdere malen rust dagen genomen om zo te wennen aan de hoogte. Tijdens zo'n rustdag maak je in de ochtend vaak een klein tochtje om zo aan de hoogte te wennen. Dit was dan vaak een tocht naar een lokaal (hoger gelegen) uitzichtpunt.
Na een dag of 9 waren we al op 4900m (Khare). Ook hierhebben we een dag rust genomen en een lekker ochtend wandelingetje gemaakt (naar 5300m). Tot hier was het alleen maar over zand/rotspaden lopen. Niks spannends dus qua lopen maar de uitzichten waren wel echt super!

Op onze rustdag in Khare kwam onze gids naar ons toe met het plan. Normaal gesproken lopen mensen van Khare naar Mera la (5200m) en de dag erna naar High Camp (5600m) en dan vanaf daar naar de summit. Omdat het weer in de loop van de week steeds slechter werd leek het onze gids beter om de volgende dag naar Mera la te gaan en dan effe te rusten/slapen en om 0:00 te vertrekken richting de summit (en dus niet op high camp te verblijven). Hij was bang dat het weer nog slechter zou worden en we anders niet naar de top konden. Dit werd dus het plan!

Om 6.30 vertrokken we van Khare naar Mera la. Hier gingen we de gletsjer op dus de stijgijzers mochten eindelijk aan! Heerlijk om zo weer over sneeuw/ijs heen te lopen. Na een korte wandeling van 4 uurtjes kwamen we in Mera la aan. Tot dan had ik totaal geen last gehad van de hoogte. Maar hier kreeg ik toch opeens ontzettende hoofdpijn. Gelukkig waren onze tenten snel opgezet en kon ik lekker effe uurtje gaan slapen. Toen ik wakker werd voelde ik me gelukkig weer prima! Het was ondertussen wel heel hard gaan sneeuwen. Toen we in de kooktent aan het eten waren was het dus ook de vraag of we wel om 0:00 konden vertrekken naar de top. Na overleg werd de afspraak gemaakt dat als het om 21:00 helder was we zouden vertrekken naar de top en zo nee zouden we verder slapen en in de loop van de dag naar high camp lopen. Om 20:45 liep ik door de mist en dikke sneeuw naar mijn tent...om 21:00 kwam de gids vertellen dat we om 0:00 zouden opstaan! :D in de 15 min was alles opgeklaard haha.

Na 3 uurtjes slaap werden we wakker gemaakt. Ik voelde me goed dus ik had er zin in! Het voelde niet zo heel koud en en er stond (nog niet) zo'n harde wind. Na snel ontbijtje gingen we om 1:00 met de hoofdlampjes op op pad! In het donker was het nog best lastig de goede route te vinden. Rommisch (onze klim sherpa) liep voorop gevolgt door mij / danielle/ randie / onze gids. Als je de goede route loopt loop je over hard ijs/sneeuw... maar net buiten de route zak je toch wel een eindje weg. Na een uurtje begon het heel heel hard te waaien. Dit maakte het goed koud. Mijn voeten waren al snel niks meer dan een paar ijsklompjes :(. Na 3 uurtjes lopen gebeurde er iets waardoor ik het toch wel een beetje warm kreeg. Er lag tot de verbazing van de gids erg weinig sneeuw (naja normaal ligt er een dikker pakket haha). Op sommige plekken kon je dus al wat gletjers spleten zien liggen. Opeens zakte mijn voet weg. Naja niks ergs, al vaak zat gehad. Toen ik echter mijn voet probeerde eruit te trekken manifisteerde zich er opeens een gletsjerspleet van ongeveer 1m breed 20m diep op de zelfde locatie :S. Gelukkig kon ik me snel breed maken waardoor ik me nog kon opvangen. Resultaat was dat ik tot mijn oksels in de spleet hing zonder aan touw te zitten hehe. Naja al snel waren de gidsen daar om mij eruit te helpen :D. 'You are lucky'' was het enige wat ze konden zeggen haha. Daarna toch maar wat meer op mijn eigen instinct gaan lopen (en niet zomaar je gids volgen) en zo nog effe een paar spleten ontweken :D

Jammer genoeg kreeg ik het er niet heel warm van (we hoorden later dat het -30 was tijdens onze toppoging!). En mijn voeten voelde niet echt goed (naja ik voelde ze gewoon niet). Het scheelde niet veel of ik was omgedraaid... Gelukkig kwam het zonnetje tot mijn redding! En kreeg ik langzamerhand wat gevoel terug in mijn voeten. De wind bleef echter wel heel sterk aanwezig! Dit maakte het lopen niet makkelijk! Op 6200m waren Randie en Danielle zo op (door de hoogte) dat ze besloten om terug te keren met de gids. Ik voelde me nog goed en ben met Rommisch doorgelopen richting de top. Het laatste stuk was heel zwaar. De wind was wel iets gaan liggen maar nu was het echt gewoon alleen de hoogte. Het was 15m lopen en dan stonden Rommisch en ik weer heel hard te hijgen. Toch wel apart om zo te lopen en ook wel fijn/grappig om te zien dat ik niet de enige was en dat Rommisch ook niet simpel omhoog liep (terwijl die kerel toch 2x everest beklommen heeft, lol). Na 8 uur klimmen kwamen we bij de tweede summit aan. Van daar is het nog 30m omhoog naar de eerste summit. Enige is dat (omdat er zo weining sneeuw lag) de laatste 30m verticaal ijs was. No problemo! :D Met hulp van wat ijspickels/touw waren we zo boven.

SUMMIT!!!!!!! 6476 m!!!!

Hoe het daar uitzag ga ik niet eens proberen te beschrijven! Het was echt letterlijk onbeschrijfelijk! Had het gevoel of ik op de top van everest stond! Zooo zooo mooi!
Bekijk de foto's maar en oordeel zelf :D

Het had 9 uur geduurd voor we de top bereikt hadden. Het was nog een een flink stuk afdalen terug naar Khare (4900m). Bij high Camp kwam ik Danielle en Randie weer tegen. Danielle was zo op dat ze, ondersteunend door twee man, naar beneden moest. Eenmaal in Khare ben ik eigenlijk meteen mijn bed in gedoken. Na 13 uur lopen was ik goed op...
Toen ik net voor het eten wakker werd was het tijd om de schade op te stellen:
Mijn tenen hebben het gelukkig allemaal net overleefd:)
Mijn lippen hadden het echter iets zwaarder te voorduren gehad.
Ik heb normaal al last van dat mijn lippen snel kapot gaan maar hier boven de 6000m valt er echt niet tegen op te smeren. Kort samengevat: heb 3 dagen bijna niet kunnen eten en moest door een rietje drinken (bamboo stengel).

De weg terug was bijna via de zelfde weg als dat we de heenweg genomen hadden. Alleen het laatste stuk gingen we over een pas (4600m) in plaats van helemaal om de berg heen te lopen. UIteindelijk kwamen we 2 dagen eerder aan in Lukla! :)

Zoals ik aan het begin al vertelde is het vliegveld van Lukla een van de onveiligste in de wereld. In de ochtend beginnen ze met vliegen totdat de wind te sterk wordt. Het is dus maar de vraag hoeveel vliegtuigen er per dag gaan en je hoort soms verhalen van mensen die 14 dagen vast zitten omdat ze geen vlucht kunnen krijgen. Het was dus ook effe de vraag of we onze vlucht konden omboeken naar een eerdere vlucht. Naja het omboeken lukt wel maar of de vlucht dan nog gaat is iets anders. Eerst laten ze alle geplande mensen gaan en daarna mogen de mensen die gisteren niet konden of eerder willen het proberen :D.Gelukkig hadden we een gids die met ons mee terug wilde en dus alles voor ons regelde. We hoefde niks te doen! De eerste dag dat we probeerde te vliegen waren we vlucht nummer 9. Vlucht 8 vloog nog net weg voor de wind te sterk werd. Balen! :( Om 14:00 werd tot onze verassing het vliegveld weer open gegooid... Echter toen werden we getrakteerd op iets waardoor we eigenlijk helemaal niet meer wilde vliegen. Het vliegtuig was vanuit kathamndu vertokken en was bijna geland. Maar opeens kwam er een enorm sterke wind opzetten en moest de piloot zijn landing afbreken. Dit ging allemaal maar net goed en het was toch effe schrikken om een vliegtuig een flinke bocht te zien maken meters boven de huizen van Lukla :S!
De rest van de dag lekker veilig Lukla verkend (na twee maanden eindelijk eens laten scheren :D). Dus was uiteidenlijk helemaal niet zo erg.

De volgende dag gingen we het weer proberen. Onze gids had het nu voor mekaar gekregen dat we vandaag vlucht 6 hadden. Het was allemaal nog effe spannend maar uiteindelijk konden we dan toch vertrekken!! Yes! Op naar kathmandu en Lotte!!!!!!

Ps. Morgen/Overmogen volgen de foto's